Αυτό που οι σκύλοι βαφτίσαν αγάπη.

'Eνα ηλιόλουστο μεσημέρι Κυριακής είκοσι χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας

 συγκεντρώθηκαν  για να δουν μια αγάπη χρόνων.
Στις χαμηλές θέσεις μιας θύρας-αυτές που είσαι πολύ κοντά
στο χορτάρι αλλά έχεις περιορισμένη ορατότητα στο υπόλοιπο
γήπεδο- κάθονται τρία παιδιά και λίγο πιο μπροστά τους
κρεμασμένος απο το κάγκελο βρίσκεται ένας μπόμπιρας,

πιθανότατα στις πρώτες του εμφανίσεις στο γήπεδο.

Μια στραβοκλωτσιά φέρνει τη μπάλα στην κερκίδα ανάμεσα
στον μπόμπιρα που γκρεμοτσακίζεται για να πάει να την
πιάσει και στα τρία παιδιά. Ο μπόμπιρας την πιάνει στα
χέρια του όλο χαρά αλλά το ένα από τα τρία παιδιά του την
αρπάζει από τα χέρια και γυρίζει στη θέση του.

Κάπου εδώ θα μιλήσουμε με αριθμούς..

-20.000 άνθρωποι στο γήπεδο.
-18.000 είδαν την στραβοκλωτσιά.
-5.000 είδαν τη μπάλα να πηγαίνει προς την κερκίδα.
-1.300 είδαν το σκηνικό με τον μπόμπιρα και τα παιδιά.

-412 γιούχαραν τα παιδιά.
-76 τον έβρισαν.
-15 του φώναξαν να δώσει την μπάλα στον μπόμπιρα.
-198 είδαν το ball boy να κατευθύνεται προς την κερκίδα
για να πάρει πίσω τη μπάλα.
-3.800 είδαν το παιδί να πετάει τη μπάλα προς το ball boy
με ένα κάπως άτσαλο αράουτ.
-5.174 είδαν τη μπάλα να σκάει 5-6 φορές στο ταρτάν
διαγράφοντας μία τρελή πορεία 35 μέτρων για να καταλήξει
στον κουβά με το νερό που έχουν για να σβήνουν τα
καπνογόνα.
Αυτοί οι 5.174 πανηγύρισαν με ένα μακρόσυρτο ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΛΛΛ
λες και είχαμε σκοράρει..

Ελάχιστοι όμως είδαν αυτά τα τρία παιδιά να

 φεύγουν μετά  από δέκα λεπτά.
Ελάχιστοι είδαν τα πρόσωπα τους.
Λίγοι είδαν τις κινήσεις τους.
Ακόμα λιγότεροι κατάλαβαν..

Είμαστε ήρωες μιας άτολμης πράξης,
δυο ραγισμένοι αχώριστοι βράχοι
καθηλωμένοι στην σκιά μιας ανάγκης
μ’ αυτό που οι σκύλοι βαφτίσαν αγάπη..(Γ.Α)