Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

Mια στιγμή







'' Tο ένα λεπτό ήμουν ένα αγόρι που έκανε κοπάνα από το σχολείο και το επόμενο ένας γέρος που περιμένει να πεθάνει μέσα σε μία τσίγκινη παράγκα. Το νου σου. Μπα, χαραμίζω τα λόγια μου. Μην έχεις το νου σου, Κι εμένα με είχαν προειδοποιήσει αλλά δεν είχα δώσει σημασία. Νομίζω άλλωστε πως δεν είναι δυνατόν να ζήσει ένας απλός άνθρωπος απολαμβάνοντας ως το μεδούλι το κάθε λεπτό της ζωής του. Δεν είναι στη φύση μας. Η ίδια η ζωή μας φέρνει διαρκώς στο δρόμο μας όσα μπορούμε να αντέξουμε. Πού να βρούμε χώρο για να τα αποθηκεύσουμε κιόλας όλα στην πορεία; Κανείς δεν έχει τόσο μεγάλο κεφάλι που να χωράει όλες αυτές τις βλακείες. Είναι σαν να περνάμε τη ζωή μας ολόκληρη μέσα στην αίθουσα αναμονής ενός σιδηροδρομικού σταθμού. Πίνοντας άπειρα φλιτζάνια καφέ, παρέα με τους ίδιους ανθρώπους, περιφέροντας αναμεταξύ μας την ίδια εφημερίδα, κάνοντας οτιδήποτε για να περάσει η ώρα, ενώ απέξω τα πλήθη περνοδιαβαίνουν σε στίφη, όμορφες κοπέλες και έξυπνοι άντρες, ήρωες και επιστήμονες και ιδιοφυΐες  και απλοί, καθημερινοί, καλόκαρδοι άνθρωποι κατά χιλιάδες. Δεν τους γνωρίζουμε ποτέ, δεν τους μιλάμε ποτέ, δεν ακούμε ποτέ τις ιστορίες τους. Καθόμαστε στην αίθουσα αναμονής, με τους ίδιους ανθρώπους και την ίδια εφημερίδα, περιμένοντας να χτυπήσει το καμπανάκι, έτσι ώστε, ίσως καμιά δεκαριά φορές στη ζωή μας, να τρέξουμε τουλάχιστον στην αποβάθρα και να δούμε το τρένο να έρχεται, να ζήσουμε επιτέλους κάτι που θα σημαδέψει τη μνήμη μας, προτού ξαναγυρίσουμε στην αίθουσα αναμονής.''

Andrew Nicoll
Ένας τσιρκολάνος, μία καμήλα και 4.000.000 ερωτήσεις.

Πέμπτη 8 Αυγούστου 2013

Νονά







''Τελευταία φορά που είδα τη νονά μου η Γιουβέντους έπαιζε μπροστά με Ραβανέλι-Βιάλι''

Νομίζω πως αυτό το tweet είναι ένας αστείος τρόπος για να περιγράψω το πόσο καιρό είχα
 να δω τη νονά μου. Την ξαναείδα προχτές, στο ίδιο σπίτι με τότε, πριν από 16 χρόνια.

Είχαμε και οι δύο αυτή την ηλίθια έκφραση στα πρόσωπα μας, μεταξύ σοβαρού και αστείου κατηγορούσαμε ο ένας τον άλλο γι' αυτά τα 16 ολόκληρα χρόνια χωρίς επικοινωνία. Και ναι ρε φίλε, αν εξαιρέσεις ένα δικό μου τηλεφώνημα το 2002 από την Καλαμάτα, δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ. Ούτε καν σε γιορτές και γενέθλια.

Δεν θέλω να μιλήσω άλλο για το τι έκανε ο καθένας αυτά τα 16 χρόνια, το μόνο που θέλω να πω είναι πως όταν σου δίνεται η ευκαιρία να βαφτίσεις ένα παιδί είναι μεγάλη υπόθεση. Είναι κάτι σαν ευλογία, είσαι τυχερός ρε παιδί μου πως το λένε. Κι εσύ πρέπει να το θες πολύ, να μην το δεις σαν υποχρέωση, γιατί αν το δεις σαν υποχρέωση τότε γάμησε τα.

Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

Στέκι







Στο μαγαζί που βγαίνω έχει στο ταβάνι φωτιστικά γραφείου καρφωμένα ανάποδα.
Έχει μια χάρτινη κατασκευή στραβά βαλμένη και λίγο παραδίπλα, ακριβώς στο κέντρο 
 κρέμεται ένας πολυέλαιος -πιο κιτς πεθαίνεις-

Κάθομαι πάντα στη γωνία του μπάρ με την ομορφότερη παρέα και μερικές φορές ρίχνω κλεφτές ματιές στην παλιά τηλεόραση σαλονιού που έχω απέναντι μου, ξέρεις τώρα, αυτές τις τεράστιες καφέ τηλεοράσεις με το σεμεδάκι επάνω που όσο σκονισμένες κι αν ήταν, πάντα κάτω από το σεμεδάκι ήταν πεντακάθαρες.

Παίζει πάντα CNN, για άγνωστο λόγο.

Ακριβώς από κάτω έχει έναν μαυροπίνακα με το Κυριακάτικο μπράντς (που ποτέ δεν έχω καταφέρει να δώσω το παρών)

Στο μπαρ σερβίρει ο Θωμάς-κολλητός πλέον-στιγματισμένος με διάφορα σχέδια από μελάνι στο δέρμα του, άρρωστος γάβρος, μελλοντικός ιδιοκτήτης ταξί (αλήθεια τώρα, δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιό από τα δύο είναι πιό σιχαμένο) και μας πασάρει νεγκρόνια σε βίντατζ ποτήρια.

Πίσω του, έχει για ντεκόρ ένα τεράστιο χαλί κρεμασμένο στον τοίχο, που επάνω του έχουν ζωγραφίσει μία ξαπλωμένη κοπέλα, ενώ είναι κομμένο έτσι ωστέ να χωράει ακριβώς στον ορθογώνιο σχηματισμό από ντέξιον που χρησιμεύουν ως μπαρ.Τα πλαινά ντέξιον έχουν πλεγμένο ένα φωτιστικό με άπειρα κόκκινα τριαντάφυλλα που σε οποιαδήποτε άλλη θέση θα ήταν κιτς του κερατά αλλα εκεί είναι όμορφα, βασικά κι εκεί κιτς είναι αλλά..
ΒΑΣΙΚΑ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΒΑΛΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΚΙΤΣ.

Αnyway, απέναντι μου, δίπλα από την τηλεόραση, έχει ένα κλουβί και ακριβώς απ'έξω έχει μία πέρδικα που άργησα βασικά να καταλάβω οτι είναι πέρδικα αλλά ρώτησα και έμαθα. Αυτό που δεν έμαθα είναι τι διάολο κάνει η πέρδικα εκεί πάνω αλλά φοβόμουν να ρωτήσω ξανά γιατί είμαι σίγουρος οτι κάποια μεγάλη ιστορία κρύβεται πίσω από το συγκεκριμένο πτηνό.

Από κάτω της είναι η πόρτα της κουζίνας η οποία φυσικά και δεν έχει πόρτα.Ευτυχώς όμως αντί για το σιχαμένο διαχωριστικό πόρτας που έχει ο Μ. στο τροχόσπιτο και με ανατριχιάζει έχουν βάλει πλαστική ταινία σαν αυτή που βάζουν οι εργάτες στο δρομο σε περίπτωση που έχουν φτιάξει κάτι και δεν πρέπει να περάσεις από εκεί.Έχει αρκετές τέτοιες πλαστικές λωρίδες και είναι σαν κουρτίνα, αλλά να μην σας ζαλίζω με αυτά γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είχα σκοπό ποτέ να μπώ στην κουζίνα, εκτός αν καμιά μέρα είμαι τέρμα σουρωμένος και αντί για την τουαλέτα μπώ εκεί.

Δίπλα μου έχω κρεμασμένο ένα στόχο μεγάλο και χιλιοτρυπημένο αλλά χωρίς βελάκια και μου θυμίζει τον στόχο που μου είχε φέρει ο Ν. και παίζαμε μικροί με τον αδερφό μου μέχρι που τον πετάξαμε γιατί όπου τον βάζαμε είχαμε χιλιοτρυπήσει (new favourite word?) την επιφάνεια τριγύρω του. Καμία σχέση δηλαδή με τον στόχο που έφερε ο Θ. με τα μαγνητικά βελάκια και αφού είδε και αποείδε που δεν έπαιζα τον χάρισε αβίαστα σε ένα τρίχρονο.

Επίσης το μαγαζί διαθέτει πολλά μικρά μάτια (για το κακό το μάτι) και ένα λουλουδένιο στεφάνι, σαν αυτό που σου βάζουν στο λαιμό ημίγυμνες νεανίδες όταν πας στη Χαβάη (δεν έχω πάει, το έχω δει στις ταινίες) και μου θυμίζουν τον κολλητό μου τον Λ. από το δημοτικό που είναι στη Χαβάη και περνάει μπόμπα και όποτε μιλάμε μου λέει ''Αλόχα μωρή μπόχα''.

Τώρα που το σκέφτομαι έχουμε να μιλήσουμε 2-3 χρόνια, όσο καιρό βγαινω σ'αυτό το μαγαζί.

Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

Πούτσα μπάλα και καράτε



Been there,done that.
 Αυτό μας έφαγε.
Η πόζα.
Μας είπαν να βγάλουμε προς τα έξω τον πραγματικό μας εαυτό
 κι εμείς τι κάναμε ρε μαλάκα?
Βγάλαμε τον Κωστόπουλο που κρύβαμε τόσα χρόνια μέσα μας.
Καμία αλήθεια,μόνο ψέμματα.
Έτσι μας μάθανε όμως,χρόνια τώρα.

Μάθαμε στο ιν και στο άουτ,μάθαμε τι μετράει και τι είναι μούφα,μάθαμε πως να ντυνόμαστε,
πως να τρώμε,τι να τρώμε,τι να πίνουμε,πως να την πέφτουμε σε γκόμενες όμορφες,άσχημες,χοντρές,αδύνατες,ψηλές,κοντές,ξανθιές,μελαχρινές,
μάθαμε πως να τις γαμάμε πέντε ώρες σερί χωρις να μας πέφτει
 (που 'σαι,αυτό κράτα το)

Μάθαμε πως στην Αναφη,την Αστυπάλαια,τα Κουφονήσια,τη Δονούσα και στη Σχοινούσα θα ζήσουμε σκηνές από την Παραλία σαν άλλοι Λεονάρντο ντι Κάπριο.

Οτι στη Μύκονο,τη Χαλκιδική αλλά και στη δική μας παραλιακή θα τα σπάσουμε,θα παρτάρουμε ως το πρώι δίπλα στα καλύτερα μουνιά με άφθονο αλκοόλ.

Μας είπαν να αποφύγουμε το Φαληράκι και τα Μάλια γιατί σερβίρουν μπόμπες στους τουρίστες και κάνουν όργια απελευθερωμένοι από το δικό τους νησί,το μεγάλο.

Μας έδειξαν 10+1 τρόπους να κάνουμε πρόταση γάμου,

 8+2 τρόπους πως να γίνουμε φέτες σαν τον Βιν Ντίζελ και τον Κριστιάνο Ρονάλντο,

 3+6 τρόπους να κλέψουμε την παράσταση όπου βρεθούμε,

 2+5 μυστικούς προορισμούς για φαγητό,ποτό,διασκέδαση
 κι ας μην έμειναν και τόσο μυστικοί τελικά.

Κι όλα αυτά γιατί?
Για την πόζα και μόνο..
Δεν μας είπαν τίποτα για το μετά όμως..
Πάρε να 'χεις τώρα..

Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

Saturday









Περιμένω πως και πως το Σάββατο.
Προσπαθώ όμως να σταματήσω να το σκέφτομαι γιατί όταν
ανυπομονώ για κάτι συνήθως καταλήγει σε παρωδία.
Μου έχει λείψει η μπάλα, μου έχουν λείψει οι Τρίτες και οι
Τετάρτες στο σπίτι του αδερφού μου με φαγητό, Pro evolution,
 μπύρες και Champions League.
Τα δύο τελευταία χρόνια το έχω χάσει αυτό λόγω δουλειάς.
Δεν είμαι αχάριστος, αυτή η δουλειά μου έχει προσφέρει
μια αξιοπρεπέστατη ζωή στις δύσκολες μέρες που ζούμε και
αν συγκρίνω το πως ήταν πριν τη δουλειά με το πως είναι
τώρα τότε μπορώ να πω πως με μεγάλη διαφορά είναι πολύ
καλύτερη τώρα.
Αυτή η έλλειψη είχε και και ένα καλό, ξεκίνησα να ακούω ξανα ραδιόφωνο,
 το οποίο μου είχε λείψει εξίσου. Αν και η ποιότητα είναι λίγο διαφορετική
 δεν παύει να είναι καλή παρέα.
Το Σάββατο λοιπόν, έχει μπει στο καλεντάρι σαν μια σημαντική ημερομηνία.
 Θυμάμαι πριν δύο-τρεις μήνες, που
βγάζαμε με την Β. το πρόγραμμα μας για τους επόμενους μήνες
 ως προς το τι υποχρεώσεις έχουμε για τα Σαββατοκύριακα,
 μαζι με τους γάμους και τα βαφτίσια, τα γενέθλια και τις γιορτές.. μπήκε και ο τελικός..
Έτσι απλά (και όμορφα)


ΥΓ. Αυτό το ποστ γράφτηκε λίγες μέρες πριν τον τελικό,
δέκα μέρες μετά μπορείς απλά να διαβάσεις τις τρεις πρώτες
γραμμές, το υπόλοιπο αγνόησε το.

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Calgary




Μα πως γίνεται να ακούω το Calgary απο Bon Iver και το
πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό να είναι οι χειμερινοί Ολυμπιακοί αγώνες
 στην ομώνυμη πόλη του Καναδά
τον Φεβρουάριο του '88..

Άτιμο πράγμα η μνήμη..

Ξέρεις τι άλλο θυμάμαι από το '88?
Εκείνη τη φωτογραφία στον καναπέ της κουζίνας με τον Ν.
 που μόλις είχε γυρίσει από τη δουλειά, από τις αγαπημένες μου..
Το παιχνίδι στην καταπρασινη πλατεία απέναντι από το σπίτι καθε απόγευμα από νωρίς..
 και την υπέροχη μυρωδιά του νηπιαγωγείου..

Είπαμε, άτιμο πράγμα η μνήμη..

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013

Time Is The Enemy





Μουρμουράς να περάσει η εβδομάδα να έρθει το Σαββάτο να ξεσκασεις, 
περιμένεις πως και πως το τέλος του μήνα ωστε να έχεις ένα φραγκο στην τσέπη,
ανυπομονείς για πράγματα που θα έρθουν πριν την ώρα τους,
χωρίς να σκέφτεσαι οτι ο χρόνος είναι ο εχθρός..

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Last call to Paris




Μόνο ο τρελός ήρθε, μου μίλησε και είπε
πως το σπίτι που βλέπω στα όνειρα μου υπάρχει..
ότι υπάρχει ο δρόμος που οδηγεί εκεί δίπλα απ’ τη θάλασσα..
κι ότι το κορίτσι στη φωτογραφία υπάρχει..
ότι είναι ωραίο το πρόσωπο της
έτσι όπως φαίνεται κάθε φορά που αστράφτει..

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Όλντ σκούλ



Θυμάμαι ακόμα ένα τσιγάρο να γυρνάει από στόμα σε στόμα,
τον εαυτό μου να πέφτει με μανία επάνω μου.

Όλα είναι ένα παραμύθι που τριγυρίζει μέσα στο μυαλό μας
και να ξέρεις οτι 
τα παραμύθια δεν είναι αλήθεια
αλλά τουλάχιστον
δεν είναι ψέμματα.



Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

Το δώδεκα






Νιού γίαρς ιβ-ικέα-μπλάκμπορντ-εξπέντιτ-μπαφόπιτσα-οάκα-μάλμπορο κλάσικ-
παζάρι βιβλίου-ντι εν ντι-τυποποίηση-μι κάπα όμικρον-κάτω κηφισιά-
υπερχρεωμένα-ανάβυσσος-σμαρτ-απονεύρωση-τάπερ-πτυχιακή-σεζ λουσιέν-λάϊτς-
χόσπιταλ-μάκρο-μαδερκέαρ-νίκον-μπάϊκ-μολ-κάρχερ-τσίκεν τίκα μάσαλα-
άλφα-μοκέτα-ιτάλιαν μαϊ ας-κηπουρός-τιμολόγια-κολάζ-όχι κολάζ-
σκοτεινός θάλαμος-τσου λου μπρο-χαμάμ-42-Λιούμπιτσα-φοινικούντα-βότκα
τζούνιορς-αρμυρίχι-κάμπινγκ-μπιφτεκούπολη-τρακάρισμα-πάσπορτ-δίπλωμα-
ρόουντ τριπ-πήλιο-σαλόνικα-γκούτσα-νις-αρμενιστής-κουνούπι του δυτικού
νείλου-σόνια-τσικό-γουέντινγκ-ρεματιά-έϊτς τι σι-ντουντ-ντεντ καν ντανς-
λουξέλ-καπ καπ-μιράν-τσούτσουρας-βαφτίσια-βαψίματα-τρίγωνο-αράχωβα-
σαντέ-χαϊνηδες-γουί-νο γουί-γκρουπόν-γουί-ρούμορς-καλαμάτα-παρουσίαση-
πρεμιέρα-καντλ μέϊκερ-Ραμανί-μπρίτις ζάππειο-κιμωλία-πτυχίο-ρέϊβονετς-πήλιο εγκέν-
αχ βαχ-σαλόνικα-όλ σταρ-γουόλετ-ντίνερ!

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

# dream_one






Κάπως έτσι το είχα φανταστεί, σαν μια μεγάλη παρέα σε ένα μικρό μαγαζί.
Όπου γυρνούσες το βλέμμα θα έβλεπες και μια ιστορία. 
Κι εσύ θα είχες ένα τραγούδι για κάθε ιστορία.
Και ένα ουίσκυ κάπου εκεί κοντά μαζί με τα τσιγάρα σου..
Lost souls

Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2013

Αδιανόητο




 Δεν μπορώ να καταλάβω κάποιες αντιδράσεις,το ξέρω πως ο κόσμος
ξεχνάει εύκολα,ο κόσμος,όχι οι φίλοι σου.
Δεν μπορώ να δεχτώ οτι ξεχνάει το παρελθόν σου ένας άνθρωπος που
έχετε ζήσει τόσα πράγματα μαζί,ένας άνθρωπος που σε είδε στα
εύκολα σε είδε και στα δύσκολα.Έχεις κάνει χίλιες δυό δουλειές
του ποδαριού,έχεις φάει τα σκατά σου και στα καλύτερα σου με τον τρόπο
του είναι σαν να σου λέει ''σιγά ρε μαλάκα που έχεις και ανάγκη''  
                                 
    ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ

Τόσα χρόνια είχαμε μια αντίστοιχη αντιμετώπιση με εξίσου αρνητικά
αποτελέσματα από τον σταρχιδιστή-παρτάκια κολλήτο και τώρα έχουμε
αυτό.
 Δηλαδή τι ρε φίλε? Τα έκλεψα? Στα χρώσταγα? Σου στέρησα το φαγητό?
Μου τα χάρισαν? ΤΙ?
Δεν μπορώ να καταλάβω πραγματικά..
Φτάσαμε στο σημείο να ντρεπόμαστε να πούμε παραέξω ποιοί είμαστε
και τι κάνουμε.
Ποτέ,τίποτα δεν ήταν εύκολο. Δεν τα βρήκαμε έτοιμα ούτε μας ήρθαν από
τον ουρανό.
                                                                                                                                                        
Απλά είχαμε ανάγκη κι αν κάποιες φορές ντραπήκαμε,σκύψαμε το κεφάλι
και συνεχίσαμε,γιατί έτσι μάθαμε από παιδιά..