Χάθηκα

Κάπου στο μακρινό '99, τότε που εγώ ήμουν κάτι για σένα κι εσύ ήσουν κάτι για μένα.

 Μια από τις τελευταίες απόπειρες να κάνουμε αληθινές διακοπές, ξέγνοιαστες.

 Ούτε κρίση ούτε ευρώ, τίποτα.

Ποδήλατο, μπάσκετ, καφέδες, μαυροδάφνες και η κυρα Δόμνα να φωνάζει,

 αλλά εμείς τίποτα, στην εθνική οδό με τα ποδήλατα για να βρούμε τα μακντόναλτς.

 Άγνοια.

Σε κάποιο διάλειμμα είδαμε για το μεγάλο σεισμό στην Τουρκία αλλά δεν νιώσαμε, 

τα βλέπαμε σε μια δεκατεσσάρα τηλεόραση και δεν καταλαβαίναμε τίποτα,

 μέχρι που μας ήρθε μετά από ένα μήνα.

Καβάλα στα ποδήλατα στο κοντινό μίνι μάρκετ, στη Μαρία τη Ρούσσου για προμήθειες 

και βουρ για την οδό Αιά, τα ''σκουπίδια''.

Κατέβηκα το δρόμο προς τη θάλασσα, είδα τα κύματα, χάθηκα μες στο χρόνο..

Μνήμες

Πάνε κιόλας 17 χρόνια, Μεγάλη Τετάρτη του 1999

 και η φάση είναι ''κι ένας πόλεμος δίπλα μας που κανείς δεν τον σταματά'' που λέει και ο Κ.Βήτα.

Θα τη θυμάμαι για πάντα αυτή τη μέρα, για αυτά που έγιναν και για αυτά που ήρθαν..

79 μήνες και μία νύχτα.

Ακόμα θυμάμαι την πρώτη νύχτα. Τα πάντα. Τις ετοιμασίες, τα ρούχα, το φαγητό, 

το σχεδιάγραμμα της διαδρομής, τον φόβο για το άγνωστο,

 την ίδια τη διαδρομή, ακόμα κι εκείνο το φούτερ που μου είχε κάνει δώρο μια ψυχή κάποια Χριστούγεννα και έμελλε να γίνει το αγαπημένο μου αρκετά χρόνια μετά. 

Θυμάμαι εσένα εκείνο το βράδυ, τη μεγάλη αλήθεια της απόστασης,

 ή μήπως ήταν το μεγάλο ψέμμα; Όπως και να ΄χει ήρθα και σε βρήκα,

 εσένα και το χαρτί σου, πάντοτε προνοητικός,

 με τις οδηγίες στο χέρι, όταν γίνει αυτό κάνεις αυτό, όταν γίνει εκείνο κάνεις εκείνο,

 πας εδώ πας εκεί, προσέχεις αυτό, πατάς εκείνο. Κάθε κίνηση και μία οδηγία. Σε θυμάμαι εκείνο το βράδυ πέντε μέτρα πιο μακριά μου,κουλουριασμένο στον καναπέ, δίπλα μου.

 Σε περίπτωση που αντιμετωπίσω κάποιο πρόβλημα. Σε θυμάμαι και τα επόμενα βράδια, 

όποτε ήθελα βοήθεια, ήσουν πάντα εκεί, πότε με καλό τρόπο και πότε με εκείνο τον

 απότομο και ακατανόητο τρόπο που κληρονόμησες από τον πατέρα σου.

Κοντεύουν 14 χρόνια από εκείνο τον τσακωμό, τόσο ίδιοι και συνάμα τόσο διαφορετικοί.

 Θυμάμαι τα πρωινά που τρώγαμε μαζί μπροστά μέχρι να ξημερώσει,

 θυμάμαι τα τραγούδια στη διαδρομή, τις διασκευές στον Παυλίδη, θυμάμαι εκείνο το

 δανειάκι για το λάπτοπ, μια βάρδια το μήνα και ξεχρεώσαμε, μας έβγαλε

 ασπροπρόσωπουςτόσα χρόνια, τι δεν είδαμε μέσα απο αυτή τη σταλιά.

 Θυμάμαι αυτούς που πέρασαν να πούμε μιά κουβέντα κι αυτούς που δεν ήρθαν ποτέ

Θυμάμαι ΕΣΕΝΑ που ήρθες χωρίς να με ξέρεις καλά καλά, με επιφύλαξη για εκείνο το βράδυ οπού αν δεν συνέβαινε κάτι καλό θα το έριχνες στο καλοκαίρι.

.Ξέρεις πόσα καλοκαίρια ζήσαμε και θα ζήσουμε μαζί αγάπη μου?

 Στα όμορφα και στα δύσκολα..

Θυμάμαι βράδια που τα ακολουθούσαν μέρες στο δρόμο, θυμάμαι δρόμους με βροχές

 και να στεγνώνουμε μπροστά στη σόμπα, θυμάμαι το κρύο με τα διπλά γάντια

 και τη καλοκαιρινή ζέστη μέσα.

 Τα κολάζ στα κουτιά και τα άλλα κουτιά που φτιάχναμε τους φακέλλους με τις κόλλες Α4

 και τις κάρτες με τα συρραπτικά. Εδώ κάναμε την πρώτη μας διαφήμιση.

Εδώ που κάποτε έκοβα βόλτες σ΄ένα άδειο πάρκινγκ φτιάχνοντας σενάρια στο φτωχό μου το μυαλό. Έριχνα το φταίξιμο σε μένα, σε σένα, σε σας. Όλα έγιναν για κάποιο σκοπό, ΚΑΛΟ ΣΚΟΠΟ.

 Θυμάμαι νύχτες με καταιγίδες, χωρίς ρεύμα και με τους συναγερμούς να βαράνε,

 τις τζαμαρίες να τρίζουν από τους σεισμούς κι εγώ να σου στέλνω

 λυπημένες φατσουλες ξημερώματα, 

Τις νύχτες με τη μουσική για παρέα να αναβιώνουμε τα haig nights χωρίς σταγόνα αλκοόλ,

 τη Δίκη της Δευτέρας, το Γιουρόπα λιγκ της Πέμπτης και τη Μιρέλα στις καταιγίδες

 να κουρνιάζει έξω απο την τζαμένια πόρτα.

 Θυμάμαι ατελείωτες ώρες στο τηλέφωνο με ανθρώπους που έχω από τότε να μιλήσω,

 είπαμε..όλα για κάποιο σκοπό γίνονται.

 Τα 24ωρα της Πρωτοχρονιάς και την καθιερωμένη Καθαρά Δευτέρα. 

Την ατελείωτη καριέρα στο μάνατζερ που αντικατέστησαν οι απανωτές σεζόν από κωμικές σειρές ίσα για να περνάει ο χρόνος. 

Τα κορίτσια με τα καλοκαιρινά φορέματα και τα μεθυστικά αρώματα. 

τους τσακωμούς και τις στεναχώριες, το περπάτημα με κάποιο σκοπο

 και τα δεκάδες σημεία που ξεθάψαμε για να πιάσουμε μια καλή σύνδεση. 

Θυμάμαι το βάψιμο στα μανταλάκια, γαμπροί και νύφες, το σφράγισμα

 των καρτώνκι ας γράψανε ελάχιστοι. Θυμάμαι τους μήνες που δεν μιλούσαμε και απλά συναντιόμασταν, το μουντιάλ στη μεγάλη τηλεόραση, το pro κι εκείνη τη Πρωτοχρονιά μαζί,

 εκείνη την τελευταία.

79 μήνες και μία νύχτα..

Θυμάμαι εκείνο το άδειασμα

79 μήνες και μία νύχτα..

πάντα υπήρχε κάποιος με παραπάνω αβάντες από μένα

79 μήνες και μία νύχτα..

Καμία άλλη.

#1602

Συμβαίνουν αυτά,

 συνήθως στις μεγάλες γιορτές βρίσκεται κάποιος και σου κάνει την κηδεία.

Αυτή η μέρα ήταν μια γιορτή, ήταν η μέρα του καλύτερου ανθρώπου.

Τα τείχη έπεσαν εκ των έσω..

Συμβαίνουν αυτά..

Άγνωστος Χ

Βρέχει. Η ομορφιά πέρα από νότες έχει ήχο.

 Αυτόν των αυτοκινήτων που ποδοπατούν τη βροχή. 

Και οι νότες σε τρυπούν. Μικρές ρανίδες αίμα σου θυμίζουν πως ζεις.

 Και ονειρεύεσαι. 

Να πάψεις να ονειρεύεσαι. Η ζωή δεν σε περιμένει στη γωνία. Η ζωή σου ξεφεύγει.

 Πιάσ'την.

 Απόλαυσέ την σαν τους περιπάτους του έφηβου στη βροχή.

 Αυτούς που δεν μπορείς να κάνεις επειδή μνηστεύθηκες τη σοβαροφάνεια και

 αμνηστεύτηκες από την απλότητα. Και σου δωσε παραγραφή.

 Μπορείς να δώσεις μια περιγραφή της ομορφιάς;

 Όχι, ξέχασες. Όχι, δεν έμαθες. Θα μάθεις; Θα θυμηθείς; Αν θυμηθείς δεν θα μάθεις.

 Ξέχνα και γκρέμισε. 

Πάρε τα ερείπια και πέταξε τα στον ουρανό.

 Λιγότερο θα ματώσεις απ' όσο όταν έχτιζες νωθρός, πεισματικός και στέρεος. 

Μα καθόλου novus.

 Μόνο παλιός, παλαιός και σίγουρα όχι απλός.

These days

“To those who can hear me, I say - do not despair. The misery that is now upon us is but the passing of greed - the bitterness of men who fear the way of human progress. The hate of men will pass, and dictators die, and the power they took from the people will return to the people. And so long as men die, liberty will never perish... Don’t give yourselves to these unnatural men - machine men with machine minds and machine hearts! You are not machines! You are not cattle!... You are men! You, the people, have the power to make this life free and beautiful, to make this life a wonderful adventure.... let us use that power - let us all unite.”

[Charlie Chaplin’s speech from The Great Dictator]

16 years

Νύχτες με τον Θοδωρή και τον Χρήστο, γράμματα που δίναμε το αλλο πρωί στο χέρι, κάτι σαράβαλες καρδιές, γέλια παρέα με τρείς σωματοφύλακες και αργότερα με έναν γιατρό, ανταπόκριση από Τουρκία, σκόρπια λόγια και ποτισμένα μαξιλάρια, υπομονή, πετσέτες προσώπου, παράνομα γραφεία με κόκκινα μάτια και λίστες ταινιών, μαγικά δωμάτια με πρωταγωνιστές που έγιναν κομπάρσοι, αστραπές στα κεφάλια μας, ντοπαρισμένες κατηφόρες και μαγικοί Αγιοβασίληδες, πιώματα σε φωτισμένα γωνιακά τραπέζια, φόβος και παράνοια, απόπειρες ψαρέματος, μαθήματα Κυπριακών με Τούρκικα παπούτσια,νυχτερινές βόλτες στην Πλάκα, street spirit σε στοές και δολοφόνοι κάτω από καλαμωτές, αδερφικοί ύπνοι, βόλτες στο Αρόζα να δεις την πόλη από ψηλά, μπουνιές σε πόρτες, Haig nights, γράμματα και δώρα, κρυψώνα στην αυλή, ταξίδια στην Αργεντινή και την Ολλανδια, χρεωμένα κεράσματα, πίτσα Χαβάη, αψέντι στα υπόγεια και βόλτες σαν σε ταινία, μεθυσμένα φιλιά, ροκ σταρ, κολλημένα μούτρα στα τζάμια των πούλμαν, νύχτες στα τρένα, ιστορίες για το παράθυρο έξω από τα Σκόπια, χιονισμένες πρωτοχρονιές, βόλτες σε κλουβιά, κρίσεις πανικού και κατάθλιψη, φοβισμένα τηλέφωνα στις 5 το πρωί και χυμοί 7 βιταμίνων στα κρεβάτια νοσοκομείων, φώτα, χριστουγεννιάτικα φωτάκια στο δέντρο, φιγούρες μπροστά στον υπολογιστή, βασιλόπιτες χωρίς φλουρί και κλειστές πόρτες στα δωμάτια, ολντ σκούλ Τετάρτες, απίθανα μασκαρέματα, βόλτες σε ένα άδειο πάρκινγκ, φανταστικές συζητήσεις και νύχτες μπροστα από οθόνες..

They call it night,
They call it night
And I know it well..