Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

The Truman show



Θυμάμαι εκείνο το σπίτι που διασχίζαμε το πάρκο για να πάμε,
 δεν ηταν τόσο άσχημο,
 είχε και την τζαμαρία στο καθιστικό,
 σαν ένα μικρό πάνελ.
 Θα βάζαμε ένα περίεργο τραπέζι και θα κάναμε συζητήσεις, τι συζητήσεις?
 Ε, δεν ξέρω, κάτι θα βρίσκαμε.
Θα καθόμασταν που λες στο περίεργο τραπέζι,
 τι κι αν ήταν ισόγειο, δεν πειράζει.
 Θα περνούσαν  απ'έξω κάθε λογής άνθρωποι,
 παππούδες και γιαγιάδες στον καθιερωμένο απογευματινό τους περίπατο,
 παιδάκια με μπάλες και τα ποδήλατα τους που πήγαιναν να παίξουν στο πάρκο,
 ζευγαράκια αγκαλιασμένα σα να μην υπάρχει αύριο,
 σκεπτικοί κύριοι με τα χέρια στις τσέπες,
 ανησυχες νοικοκυρές με φόρμες, ρουζ και κοκκινο κραγιον,
συνδυασμος αταίριαστος για τη λίστα του σούπερ μάρκετ που κρατούσαν στα χέρια.
Όλοι τους θα κοντοστέκονταν καθώς περνούσαν από μπροστά μας,
 θα μας κοιτούσαν, εμάς και το περίεργο τραπέζι.
 Ένα μικρο Τρούμαν σόου.
Που ξέρεις, μπορεί να ντυνόμασταν κι εμείς με περίεργα ρούχα καμιά φορά,
 έτσι για το γούστο.

Τώρα που το σκέφτομαι λίγο καλύτερα όμως, το υπόλοιπο σπίτι ήταν άσχημο,
 άσε που ο προηγούμενος ενοικιαστής είχε γάτα
 και ξέρεις οτι σιχαίνομαι τις γάτες.
  Δεν το ήξερες? Πολλά δεν ήξερες.
Τελικά μονο η τζαμαρία στο καθιστικό άξιζε..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου